Βασίλης Ραχούτης: Ο ήρωας της τραγωδίας του «ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ
Ήταν 26 Σεπτεμβρίου του 2000 όταν συνέβη η μεγάλη ναυτική τραγωδία της βύθισης του πλοίου «Εξπρές Σάμινα» στις «Πόρτες», λίγο πριν φτάσει στην Παροικιά της Πάρου με 533 επιβάτες.
Ο 19χρονος τότε στρατιώτης από τη Φθιώτιδα Βασίλης Ραχούτης, έδωσε τη ζωή του για να σώσει ανθρώπους που κινδύνευαν και παρόλο που μπορούσε να σωθεί προτίμησε να μείνει στο πλοίο για να βοηθήσει μητέρες και παιδιά που πνιγόντουσαν δίπλα του.
Η προτομή του ήρωα Βασίλη Ραχούτη στο μνημείο στα Καμένα Βούρλα
Το χρονικό του ναυαγίου
Το Ε/Γ-Ο/Γ Εξπρές Σάμινα (πρώην Γκόλντεν Βεργίνα) της εταιρείας Minoan Flying Dolphins αναχωρεί το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 από τον λιμένα του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα. Περί ώρα 22.12 το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει τον λιμένα της Παροικιάς (πρωτεύουσα-χώρα) της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου και ώρα 22.15 προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευσταθείας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.
Στο θάλαμο επιχειρήσεων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας (ΥΕΝ) το περιστατικό αρχικά δεν εμπνέει ανησυχία. Ωστόσο, οι επιβαίνοντες επικοινωνούν με τηλεοπτικούς σταθμούς και δίνουν την πραγματική διάσταση του συμβάντος. Το Σάμινα βυθίζεται!
Πάνω στο Σάμινα επικρατεί χάος. Άνθρωποι τρέχουν αριστερά και δεξιά, προκειμένου να βρουν κάποιο μέσο να σωθούν, άλλοι πηδούν στα αφρισμένα κύματα, ενώ η συσκότιση (αποτέλεσμα ηλεκτρικής βλάβης) δυσχεραίνει τις προσπάθειες επιβατών και πληρώματος να διαφύγουν. Το καράβι βυθίζεται μέσα σε περίπου 25 λεπτά.
Το ΥΕΝ αφυπνίζεται, κινητοποιεί το Λιμεναρχείο Πάρου και διατάσσει όλα τα παραπλέοντα σκάφη να σπεύσουν στον τόπο της τραγωδίας, όπου πνέουν άνεμοι εντάσεως οκτώ μποφόρ. Πρώτοι φτάνουν οι ψαράδες της Πάρου που σώζουν δεκάδες ναυαγούς, ενώ στη «μάχη» ρίχνονται τα σκάφη του Λιμενικού, αλλά και βρετανικά πολεμικά που συμμετέχουν σε άσκηση.
Στο μεταξύ, σύγχυση επικρατεί σχετικά με τον αριθμό των επιβαινόντων. Η πλοιοκτήτρια εταιρεία κάνει λόγο για 447 επιβάτες και 64μελές πλήρωμα, πληροφορίες όμως αναφέρουν ότι είναι πολύ περισσότεροι. Οι πρώτοι διασωθέντες αποβιβάζονται στην Πάρο και προωθούνται στο Κέντρο Υγείας του νησιού, για να μεταφερθούν στη συνέχεια και να φιλοξενηθούν σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια που προσέφερε ο δήμος.
Με το πρώτο φως της ημέρας αποκαλύπτεται το μέγεθος της τραγωδίας. Ο αριθμός των θυμάτων συνεχώς αυξάνεται. Από 40 στους 42, τους 59, τους 63, τους 74, τους 79 και τελικά στους 81 νεκρούς. Σε αυτούς προσθέστε και τον λιμενάρχη της Πάρου, Δημήτρη Μάλαμα, που έχασε τη ζωή του το ίδιο βράδυ από το άγχος και την πίεση κατά τη διάρκεια της επιχείρησης για τη διάσωση των ναυαγών. Η μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στη χώρα μας από την εποχή της Φαλκονέρας.
Η μνήμη του αιώνια και η πράξη του παρακαταθήκη στον Ελληνικό εθελοντισμό.
