Σύνδεσμος Αποφοίτων Σχολής Ναυτικών Δοκίμων: Στον ‘Απελθόντα’ Υποναύαρχο (ε.α.) Μιχαήλ Μουσκέτα Π.Ν.

Βιογραφικό σημείωμα του Υποναυάρχου Μιχαήλ ΜΟΥΣΚΕΤΑ και ο αποχαιρετιστήριος λόγος, από τον φίλο και συμμαθητή του στη Σ.Ν.Δ. Αντιναύαρχο ε.α. Ιωάννη Παλούμπη Π.Ν.

​Μουσκέτας, Μιχαήλ του Παναγιώτη (ΑΜ 1083)

Αθήνα, 05.11.1937

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 26.09.1955 και αποφοίτησε ως Μάχιμος Σημαιοφόρος στις 12.06.1959. Ακολούθως, προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 09. 06.1962, σε Υποπλοίαρχο στις 20.06.1966, σε Πλωτάρχη στις 30.08.1971 (αναδρομικά από 29. 06.1971), σε Αντιπλοίαρχο στις 22.06.1976, σε Πλοίαρχο στις 06.12.1982 (αναδρομικά από 11.04. 1982) και σε Αρχιπλοίαρχο στις 11.03.1986, αποστρατεύθηκε δε στις 22.05.1986 ως Αρχιπλοίαρχος ε.α.

Στις 31.05.1986, ανακλήθηκε στην ενέργεια με το βαθμό του Πλοιάρχου λόγω μη προαγωγής νεωτέρου του στο βαθμό του Αρχιπλοιάρχου και από 10.03.1987 με αυτόν του Αρχιπλοιάρχου, στις δε 30.04.1987 επαναφέρθηκε στην εφεδρεία. Μεταξύ 11.01.1990 και 19.01.1992, ανακλήθηκε και πάλι στην ενέργεια με το βαθμό του Αρχιπλοιάρχου. Στις 20.05.1999, μετά από διαδοχικές ανακλήσεις της αποστρατείας του, προήχθη σε Υποναύαρχο αναδρομικά από 10.03.1988, λογίστηκε δε σε αποστρατεία από τις 15.05.1988 ως Υποναύαρχος ε.α.

Φοίτησε στη Σχολή Υποβρυχίων (1963-1964), τη Σχολή της 353ης Μοίρας Ναυτικής Αεροπορικής Συνεργασίας (1969-1970), τη Ναυτική Σχολή Πολέμου (1977-1978), καθώς και τη Σχολή Άμυνας του ΝΑΤΟ (1981). Έλαβε Πτυχίο Εξειδίκευσης Αξιωματικού Υποβρυχίων, Ναυτικής Αεροπορίας και Επιτελούς Άμυνας του ΝΑΤΟ.

Υπηρέτησε σε πλοία επιφανείας, υποβρύχια, μονάδες ναυτικής αεροπορικής συνεργασίας και επιτελικές θέσεις.

Διετέλεσε Κυβερνήτης του οχηματαγωγού ΡΟΥΣΣΕΝ (1970, Υποπλοίαρχος) και της πυραυλακάτου ΕΥΝΙΚΗ[1] (1973-1974, Πλωτάρχης), καθώς και Ακόλουθος Άμυνας Καΐρου και Σουδάν (1985-1986, Πλοίαρχος), διατηρώντας τα καθήκοντά του κατά την περίοδο της ανάκλησής του στην ενέργεια από την εφεδρεία.

Κατόπιν, παραμένοντας ανακλημένος στην ενέργεια από την εφεδρεία, υπηρέτησε ως Διευθυντής διασυμμαχικών επιχειρήσεων του ΓΕΕΘΑ (1986-1987, Πλοίαρχος/Αρχιπλοίαρχος), κατά δε την ανάκλησή του την περίοδο 1990-1992, υπηρέτησε ως εκπαιδευτής στη Σχολή Εθνικής Άμυνας.

Ενδιαμέσως, εκτός από άλλες μονάδες του Στόλου, υπηρέτησε στο Επιτελείο της 2ης Διοίκησης Πλοίων Αποβάσεως[2], την 353η Μοίρα Ναυτικής Αεροπορικής Συνεργασίας, το ΓΕΕΘΑ, τη Σχολή Εθνικής Άμυνας και σε επιτελείο του ΝΑΤΟ (MA-RAIRMED, 1981-1983).

[1]  Που στις 23.06.1976 μετονομάστηκε σε ΑΡΛΙΩΤΗΣ.

[2]  Κατά το Κίνημα του Βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄ της 13.12.1967, ακολούθησε το Διοικητή του Σ. Μουρίκη (ΑΜ 656, τάξης εισόδου 1936) ο οποίος προσχώρησε σε αυτό.

Αποχαιρετιστήριος λόγος κατά την κηδεία του Υποναυάρχου Μιχαήλ Μουσκέτα Π.Ν. από το φίλο και συμμαθητή στη Σ.Ν.Δ., Αντιναύαρχο ε.α. Ιωάννη Παλούμπη  Π.Ν. [Τη Δευτέρα, 8/5/23, στον Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρων, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών]

Αγαπημένε φίλε Μιχάλη

Προχθές έλαβα από συμμαθητή ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο με τέσσερις λέξεις «ο Μιχάλης Μουσκέτας έφυγε».

Μου φάνηκε απίστευτο πως χώρεσε ο θάνατός σου σε τέσσερις μόνο λέξεις.

Με κατέκλυσαν οι μνήμες μιας ζωής που ζήσαμε στο Ναυτικό από το 1955, πριν από 68 χρόνια που πρωτομπήκαμε στη Σχολή Δοκίμων, εκεί στην άκρη της Πειραϊκής. Τότε νομίζαμε πως ο κόσμος όλος ήταν δικός μας και ….. ήταν Μιχάλη, καθώς νέα παιδιά είχαμε όλη τη ζωή μπροστά μας και είχαμε επιτύχει τον πρώτο μας στόχο, να εξασφαλίσουμε μια σταδιοδρομία, μια ζωή στο Πολεμικό Ναυτικό της χώρας μας. Επιτυχία πρώτου μεγέθους και επίζηλος τίτλος τιμής, την περίεργη, μετεμφυλιακή δεκαετία του ’50.

Μαζευτήκαμε από όλες τις άκρες της χώρας και από όλες τις γωνιές του λεκανοπεδίου της Αττικής, ζυμωθήκαμε κι αδελφοποιηθήκαμε και νιώσαμε περισσότερο σαν αδέλφια και πολύ λιγότερο σαν συνεργαζόμενοι επαγγελματίες.

Το ’59 βγήκαμε Σημαιοφόροι και σκορπίσαμε στις γέφυρες και στα μηχανοστάσια όλων των πλοίων του Στόλου, στη Σαλαμίνα και στη Σούδα, έτοιμοι, αν χρειαζόταν, να υπερασπιστούμε τη θαλασσινή αξιοπρέπεια της πατρίδας μας.

Παρ’ όλον ότι δεν βλεπόμαστε συχνά, δεν πάψαμε ποτέ να αισθανόμαστε αδέλφια κι οι δεσμοί της ακατάλυτης αδελφικότητας κρατάνε μια ζωή, μέχρι και σήμερα, που ένας-ένας μας, χωρίς ειρμό, χωρίς λογική, χωρίς κατανόηση εκ μέρους μας, «φεύγουμε».

 Η δική σου αναχώρηση, Μιχάλη, απορώ πως χώρεσε σε τέσσερις μόνο λέξεις «ο Μιχάλης Μουσκέτας έφυγε».

Αγαπημένε φίλε Μιχάλη θα πρέπει να ομολογήσω πως όσο τα χρόνια περνούν μου γίνεται και πιο δύσκολο να αποχαιρετώ τα αδέλφια μου. Θυμάμαι όταν πριν από δέκα περίπου ημέρες με πήρες τηλέφωνο και μιλήσαμε για το θέμα της υγείας σου και για το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα είχα το δύσκολο το βαρύ καθήκον να σε αποχαιρετήσω τόσο γρήγορα με τα λίγα αυτά λόγια και να συμπαρασταθώ, όσο είναι δυνατόν, στα παιδιά σου, που στέκονται σήμερα βουβά από τον πόνο, μάρτυρες μιας ζωής, της δικής σου ζωής, που πέρασε και άφησε το αποτύπωμά της στη Γη.

Μιχάλη δεν νομίζω πως θα ‘πρεπε να επαναλάβω τα βιογραφικά στοιχεία που ήδη διάβασε ο εκπρόσωπος του ΓΕΝ. Εκείνο που νομίζω πως πέφτει σε μένα είναι να εκφράσω, όσο μπορώ καλύτερα, τον πόνο που προξενεί σε όλους εμάς, που σε γνωρίσαμε σαν αδελφό, ο αιώνιος αποχωρισμός μας.

Αγαπημένε αδελφέ.

Ένα ταξίδι ξεκινήσαμε το ’55. Ένα ταξίδι – μια ζωή, πάνω σ’ ένα καράβι, που σαν σιδηρόδρομος, πέρασε με απίστευτη ταχύτητα, κόστα-κόστα τις όμορφες ακρογιαλιές της νιότης, χωρίς κανένα σταθμό -ή έτσι τουλάχιστον μας φάνηκε- και μας θαλασσοδέρνει αρκετό καιρό τώρα, στις άξενες κι αλίμενες ακτές των γηρατειών, εγκαταλείποντας στο δρόμο του έναν-ένα μας.

Μας εγκαταλείπεις όλους Μιχάλη, τα παιδιά σου κι εμάς όλους τους συμμαθητές κι αδελφούς σου, να βολοδέρνουμε στο καράβι / τραίνο της ζωής και να αναλογιζόμαστε την ανθρώπινη υπαρξιακή μας υπόσταση.

Έφυγες, φίλε και δεν κατορθώσαμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο όπως ονειρευτήκαμε στη ζωή μας. Τώρα που βρίσκεσαι στη γειτονιά των αγγέλων, πες τους πως λύσεις δεν υπάρχουν εδώ κάτω στη γη και θα πρέπει να βοηθήσουν από τον ουρανό, βάζοντας κι αυτοί το χέρι τους. Εμείς συντετριμμένοι από το χαμό σου, θα σε θυμόμαστε πάντα όσο ζούμε, με την ανάμνηση του χαμόγελου που μας χάριζες και της αγάπης σου με την οποία μας τιμούσες.

Μιχάλη, παρ’ όλον ότι η θρησκεία μας θέλει σήμερα να πορεύεσαι πεζοπορώντας την «οδόν την μακαρίαν», η αρχαιοελληνική μας γραμματεία θέλει το τελευταίο ανθρώπινο ταξίδι προς τη χώρα της λήθης να είναι θαλασσινό. Εσύ σαν ναυτικός δεν θα ‘χεις πρόβλημα να παρακολουθείς τις διαδικασίες που ο χάροντας εφαρμόζει στο ταξίδι σας.

Σε αποχαιρετούμε και ευχόμαστε να ξεκουραστείς εκεί που οι άγιοι αναπαύονται.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε κι αλησμόνητε φίλε κι αδελφέ.