Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιά (ΝΝΠ): Η ιστορία του
Το N.Ν.Π. είναι το πρώτο Ναυτικό Νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυτικού. Ιδρύθηκε το 1869 και στεγάσθηκε σε κτίριο της περιοχής του Τελωνείου έως το 1890, οπότε και ο εξοπλισμός του μεταφέρθηκε στο τότε νεοϊδρυθέν Νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυστάθμου της Σαλαμίνος. Διευθυντής επί πολλά χρόνια διατέλεσε ο Αρχίατρος Όθων Σωνιέρος.
Το 1895 η βασίλισσα Όλγα αγόρασε από την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος την έπαυλη Μελετοπούλου με σκοπό την δημιουργία νοσηλευτικού ιδρύματος για την περίθαλψη των πληρωμάτων του Ρωσικού στόλου, όταν αυτός ναυλοχούσε στον Πειραιά. Το ίδρυμα αυτό ήταν ανοικτό για νοσηλεία σε στελέχη του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού σε κατοίκους του Πειραιά και σε ιδιώτες της ρωσικής παροικίας.
Το 1914-1920 λειτούργησε στην ακτή Ξαβιερίου το νέο Ναυτικό Νοσοκομείο δυναμικότητας 30-40 κλινών. Στη υπάρχουσα έπαυλη προστέθηκε ένας ακόμη όροφος, ενώ στον περίβολο ανεγέρθη Ιερός Ναός της Ρωσικής Παροικίας. Τόσο κατά την διάρκεια της κατοχής όσο και του εμφυλίου πολέμου το κτίριο χρησιμοποιήθηκε για αλλότριες χρήσεις. Μετά από το εμφύλιο πόλεμο παρελήφθη από την Υγειονομική Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού και συνέχισε απρόσκοπτα την προσφορά του έως τους σεισμούς του Φεβρουάριου του 1981, που το έπληξαν και σταμάτησε την λειτουργία του. Έως το 1981 το κτίριο υπέστη σημαντικές καταστροφές από τον σεισμό που έπληξε το λεκανοπέδιο της Αττικής και το Νοσοκομείο σταμάτησε να λειτουργεί. Το 1985 το κτίριο ανακαινίστηκε και επαναλειτούργησε. Το 2001 με πρωτοβουλία του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού, το κτίριο ανακαινίστηκε εκ νέου, εκσυγχρονίστηκε και επαναλειτουργεί έως σήμερα ως Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιά (Ν.Ν.Π) – Παράρτημα του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών (Ν.Ν.Α).
Πρόκειται για τετραώροφο κτίριο, που στεγάζεται με κεραμοσκεπή. Μορφολογικά εμφανίζει απλές γεωμετρικές φόρμες, καθώς συνιστά ένα συμπαγές στερεό, με αναφορές στο Νεοκλασικισμό, όπως τα περιθυρώματα που κοσμούν τα ανοίγματα, με τα ξύλινα γαλλικά κουφώματα, τους εξώστες με τα μαρμάρινα φουρούσια στον β’ όροφο, το γείσο στο σημείο διαφοροποίησης των ορόφων, κ.α. Ο τελευταίος όροφος στο κτίριο αποτελεί μεταγενέστερη προσθήκη, αφού εμφανίζει μορφολογικά απλοποιημένα στοιχεία.
