Η ίδρυση της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων
Την άνοιξη του 1828, ο πρώτος Κυβερνήτης της μικρής τότε ελεύθερης Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, λίγους μήνες μετά την άφιξή του στην ερειπωμένη και αγωνιζόμενη Πατρίδα, αποφάσισε, παρά τα σοβαρά, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά, προβλήματα που αντιμετώπιζε, τη σύσταση ενός «Πολεμικού Καταστήματος», στο Ναύπλιο, το οποίο θα είχε ως αποστολή να παρέχει, «…την στρατιωτικήν και επιστημονικήν εκπαίδευσιν των νέων καλών οικογενειών, οι οποίοι όφειλαν μίαν ημέραν να εισέλθουν ως Αξιωματικοί εις το Τακτικό Σώμα….».
Στις αρχές Ιουνίου του 1828 ανέθεσε την εποπτεία της συγκρότησης, οργάνωσης και λειτουργίας ενός τέτοιου Στρατιωτικού Σχολείου στο Γενικό Διευθυντή του τότε Τακτικού Σώματος, Βαυαρό φιλέλληνα Συνταγματάρχη Βαρώνο Κάρολο – Γουλιέλμο φον Χέυδεκ (von Heideck), ορίζοντας λίγο αργότερα – στις 15 Ιουνίου 1828 – ως Διοικητή και εκπαιδευτή του εν λόγω σχολείου τον Κορσικανό – γαλλικής υπηκοότητας – Ρωμύλο ντε Σαντέλλι (Romylo de Santelli), πρώην υπολοχαγό του αγγλικού στρατού, ο οποίος είχε έρθει στην Ελλάδα λίγο μετά την άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια.
Ήταν η δεύτερη φορά που ο Ιωάννης Καποδίστριας αποφάσιζε την ίδρυση παρόμοιου Στρατιωτικού Ιδρύματος. Την πρώτη φορά κατά την περίοδο 1803-1808, που ήταν Γραμματέας της νεοσύστατης Επτανήσου Πολιτείας, είχε ενεργήσει ανάλογα για τη δημιουργία Στρατιωτικής Σχολής, στην οποία παρέδωσαν μαθήματα ο Νικόλαος Μαυρομμάτης και ο Κεφαλλήνιος Κόμης Λοβέρδος, Αντιστράτηγος αργότερα του Γαλλικού Στρατού. Ο τίτλος του συγκεκριμένου Στρατιωτικού Ιδρύματος ήταν, «Λόχος των Προγυμναστών», ως η πρώιμη μορφή του μετέπειτα Σχολείου των Ευελπίδων στο Ναύπλιο (σήμερα Πολεμικό Μουσείο – Παράρτημα Ναυπλίου).
Την 1η Ιουλίου 1828, με μοναδικό εκπαιδευτή τον Σαντινέλλι και με τους πέντε πρώτους μαθητές, οι οποίο λίγες μέρες αργότερα διπλασιάστηκαν, ο Καποδίστριας τους ονόμασε «Ευέλπιδας», τίτλος που διατηρείται μέχρι σήμερα.
Με δοκιμαστική εφαρμογή ενός Σχεδίου Ψηφίσματος «Περί Διοργανισμού των Τακτικών Στρατευμάτων», που έδινε στο Ίδρυμα το όνομα «Λόχο των Ευελπίδων» και το οποίο επικυρώθηκε από τον Κυβερνήτη στις 21 Δεκεμβρίου 1828, με δυο ακόμη καθηγητές – έναν Έλληνα ιδιώτη και ένα Βαυαρό Υπολοχαγό – και με συνεχώς αυξανόμενο τον αριθμό των μαθητών, συνέχισε να λειτουργεί η Σχολή, παρά τις όποιες δυσκολίες και προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Μέχρι το Δεκέμβριο του ίδιου έτους στη Σχολή είχαν γίνει δεκτοί 54 συνολικά Ευέλπιδες και φοιτούσαν κανονικά οι 41. Σύμφωνα με το άρθρο ΜΣΤ΄ του ανωτέρου ψηφίσματος, λογίζονταν ότι έχουν το βαθμό του αξιωματικού, λάμβαναν όμως μισθό και σιτηρέσιο Επιλοχία Πυροβολικού.
