Εικοσιέξι (26) χρόνια χωρίς απάντηση για την δολοφονία 16 Σέρβων Δημοσιογράφων από το ΝΑΤΟ
Θα περίμενε κανείς ότι μετά απο 26 χρόνια τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ θα ζητούσαν “συγγνώμη” για τους θανάτους των εργαζομένων στα σερβικά μέσα ενημέρωσης στο Βελιγράδι αλλά και ξένων δημοσιογράφων κατά την διάρκεια των βομβαρδισμών του 1999.
Να μην ξεχάσουμε και την 23η Απριλίου του 1999, στις 02.06 τα ξημερώματα,όταν αεροσκάφη του ΝΑΤΟ έπληξαν το κτίριο της RTS στο Βελιγράδι, όπου στεγάζονταν το τμήμα μεταδόσεων (Master). Το κτίριο κατέρρευσε και στα ερείπιά του βρήκαν τραγικό θάνατο 16 εργαζόμενοι στην σερβική ραδιοτηλεόραση, οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την κανονική ροή του προγράμματος.
Jelica Munitlak (27), Ksenija Banković (27), , Darko Stoimenovski (25), , Nebojša Stojanović (26), Dragorad Dragojević (27), Dragan Tasić (29), Aleksandar Deletić (30), Slaviša Stevanović (32), Siniša Medić (32), Ivan Stukalo (33), Dejan Marković (39), Milan Joksimović (47), Branislav Jovanović (50), Milovan Janković (59),, Tomislav Mitrović (61), i Slobodan Jontić (54).
Για όσους το ζήσαμε, οι μνήμες από τον βομβαρδισμό του κρατικού ραδιοτηλεοπτικού σταθμού RTS στο Βελιγράδι όπως και άλλων υποδομών , κτιρίων και εξοπλισμού σε όλη την σερβική επικράτεια, είναι ζωντανές.
Κατ’αρχήν μιλάμε για την ψυχρή εκτέλεση 16 εργαζομένων στο κεντρικό κτίριο του RTS που προστίθενται στην μακρά λίστα των άμεσων θυμάτων ή των παραπλεύρων απωλειών της υπερδεκαετούς γιουγκοσλαβικής κρίσης που κόστισε τεράστιες απώλειες στον δημοσιογραφικό κόσμο.
Σε προηγούμενο σημείωμά μας είχαμε διατυπώσει σειρά ερωτημάτων που έμειναν αναπάντητα (;) αλλά η μεγαλύτερη απάντηση ίσως βρίσκεται σ’έναν και μοναδικό στόχο: να φιμωθεί κάθε διαφορετική αντίληψη από αυτή που βολεύει τους σχεδιαστές των πολέμων του μέλλοντος.
Με τα πλήγματα που δέχθηκε συνολικά το δημοσιογραφικό επάγγελμα στην Γιουγκοσλαβία άνοιξε η πόρτα των επιθέσεων εναντίων των ΜΜΕ στις εμπόλεμες ζώνες την τελευταία δεκαετία και η δημοσιογραφία έγινε περισσότερο επικίνδυνη από ποτέ.Μετά από αυτή την επίθεση έχουμε κι άλλες επιθέσεις εναντίον εγκαταστάσεων ΜΜΕ.
Στους βομβαρδισμούς του 1999 το ΝΑΤΟ μπορούσε να αποφύγει την καταστροφή στόχων για τους οποίους δεν ήταν σίγουρο ότι εξασφαλίζουν αμυντικό και στρατηγικό πλεονέκτημα στον Γιουγκοσλαβικό στρατό ενώ από την άλλη πλευρά ήταν δεδομένη η πρόκληση “παραπλεύρων απωλειών”.Επίσης στο βαθμό που οι βληθέντες στόχοι ήταν μέσα μαζικής συγκοινωνίας και μεταφοράς, μέσα επικοινωνίας κι ενημέρωσης,γέφυρες,βιομηχανικές και τεχνικές εγκαταστάσεις, ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, σχολικά και νοσηλευτικά ή κτίρια και προστατευόμενα πολιτιστικά μνημεία το ΝΑΤΟ έπρεπε σύμφωνα με τα όσα προβλέπει το άρθρο 57, να αποφύγει την δράση του επί αυτών των στόχων. Οποιαδήποτε παραβίαση των ανωτέρων άρθρων των Συμβάσεων μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου της Χάγης για τις παραβιάσεις του ανθρωπιστικού δικαίου στην πρώην Γιουγκοσλαβία.(Πρώτο Συμπληρωματικό Πρωτόκολλο, Τμήμα IV, άρθρα 48-58 και αφορούν την προστασία άμαχου πληθυσμού, )
